همان امام غـریبی که قـامتش خـم بود           به روی شانـۀ پیرش غـم دو عـالم بود

میـان صحـن حـسـینیـۀ دو چـشـمانـش           همیشه خـاطـرۀ ظهـر یک محـرم بود

دل شکـسـتۀ او را شـکـستـه تـر کردند           شبیه مـادر مظلومه اش پـر از غـم بود

اگر تمـام مـلائک ز گـریـه می مـردند           به پـای خانـۀ آتـش گـرفـته اش کـم بود

حدیث حرمت او را به زیـر پا بـردنـد           اگــر چــه آبـــروی خــانــدان آدم بـود

شتـاب مـرکـب و بـنـد و تعـلـل پـایـش           زمیـنه های زمین خوردنش فراهم بود

امان نداشت که عمامه ای به سر گیرد           همان امام غـریبی که شانه اش خم بود